WWSSE Pedagogika

WPROWADZENIE W PROBLEMATYKĘ PRACY SOCJALNEJ
1.    Istotne przesłanki pracy socjalnej:
-Liczy się człowiek (podmiot).
-Człowiek ma prawo do posiadania problemów (osobistych, społecznych, rodzinnych, które wynikają z zaburzonej interakcji człowieka z otoczeniem).
-Pracownik socjalny, pedagog musi zrobić wszystko, aby problem społeczny swoich podopiecznych zminimalizować lub rozwiązać.
2.    Definicja problemów społecznych:
Taka sytuacja podopiecznych, którzy nie potrafią korzystać z podstawowych wartości.
Teorie wyjaśniające problemy społeczne („Socjologia problemów społecznych”).
a)funkcjonalistyczna – Wywodzi się od funkcjonalizmu socjologicznego. Pojawiają się na skutek dezorganizacji społecznej, dysfunkcjonalności państwa(wadliwa polityka edukacyjna – „studia produkujące dyplomy”, wadliwy system gospodarczy, wadliwa polityka prorodzinna (skrócone urlopy macierzyńskie, kobiety nie potrafią pogodzić ról)  - mogą przyczyniać się do powstawania problemów społecznych).
b)konfliktowa – Problem społeczny w danych społeczeństwach powstaje wówczas, kiedy pomiędzy grupami społecznymi tworzą się bardzo duże nierówności społeczne i grupy, które uważają, że są dyskryminowane walczą o swoje prawa.
c)interakcjonistyczna – Interakcje pomiędzy ludźmi są przyczyną powstawania problemów.
3.    Główne problemy społeczne współczesnej Polski.
prof. Stanisław Kawula „syndrom 3B”
-bieda
-bezrobocie
-bezdomność
Syndrom 4b: „Biedni biednieją, bogaci bogacą się”
-patologie rodzin (asystent rodziny neutralizowanie przemocy w rodzinie, z gr. Towarzyszący, „super niania, która ma działać”).
-uzależnienia
-marginalizacja społeczna(wykluczenie społeczne, najczęściej dotyka bezdomnych, włóczęgów)
-samotne rodzicielstwo
-sytuacja osób niepełnosprawnych
-próby i akty samobójcze (okres adolescencji, 45, 65). Im częściej mówi się o samobójstwach, tym częściej są one naśladowane (efekt Wertera J. W. Goethego).
-zachowania dewiacyjne dzieci i młodzieży „fascynujący problem” Maskulinizacja: „dziewczęta stają się bardziej męskie niż dziewczęce” oraz „seksualizacja dziewczeństwa” sfeminizowany mężczyzna.
Pojawienie się nowego zawodu: MEDIATOR (osoba zarządzająca konfliktem. Bezstronna i pozostająca bez wpływu na wynik rozmów pomiędzy stronami konfliktu).
4.    Metody odwołujące się do badania problemów społecznych w Polsce
1) Badania problemów danych społeczności lokalnych (pytamy o opinie mieszkańców, co do doświadczenia problemów społeczności lokalnych).
2) Odwołania się do opinii osób, które zajmują w społeczeństwie eksponowane stanowiska (np. Ministrowie).
3) Odwołanie się do opinii ekspertów (prawnicy socjalni, dyrektorzy instytucji).
4) Powoływanie w Polsce instytucji trzeciego sektora, tzn. organizacji i fundacji porządkowych.
5.    Definicja pomocy społecznej.
1. Friendlander. Pomoc społeczna jest zorganizowanym systemem świadczeń i instytucji mającym za zadanie dopomóc jednostkom i grupom w osiąganiu zadowalającego stanu życia, poziomu życia, zdrowia, stosunków osobistych i społecznych, co pozwoli tym jednostkom rozwinąć ich możliwości w zaspokajaniu potrzeb życiowych.
2. Vasey. Pomoc społeczna powinna charakteryzować się dwoma cechami:
- Zastosowaniem środków opiekuńczych w celu podtrzymywania i wzmocnienia rodziny jako podstawowej instytucji społecznej, w której spełniają się ludzkie potrzeby.
- Umacnianie jednostek do radzenia sobie w trudnych sytuacjach życiowych.
6.    Definicje pracy socjalnej.
Praca socjalna – Ma na celu usprawnianie społecznego funkcjonowania jednostek tak indywidualnie jak i w grupie poprzez działania skierowane na stosunki społeczne rzutujące na interakcje człowieka z otoczeniem. Działania w pracy socjalnej dzielimy na trzy grupy:
1) Odnawianie utraconej lub osłabionej zdolności człowieka do funkcjonowania.
2) Zapewnienie zasobów indywidualnych i zbiorowych.
3) Zapobieganie społecznej dysfunkcjonalności.
7.    Praca socjalna z rodzinami.
Alternatywne formy życia rodzinnego.
Typologie alternatywnych modeli rodziny.
Alternatywy paralenne (wszystko to, co jest inne niż rodzina), np. kohabitacje przedślubne – wspólne zamieszkanie, w Polsce od 2000 roku maleją ceremonie zaślubin. W tych związkach nie ma „wspólnotowości”, czynnik kohabitacji: ekonomiczny (zasiłek), szybka rozstawalność, brak odpowiedzialności, nie powielanie błędów rodziców, rodzina – instytucja przynosząca same problemy, czynnik religijny.
Alternatywy włączane – wynikają ze zmiany relacji damsko – męskich w późno nowoczesnym świecie, np. małżeństwa wizytowe (mąż i żona nie mają orzeczonego małżeństwa, widzą się raz w miesiącu, emigracje, zdrady, turystyka erotyczna Polek).
Alternatywa: Single i Singielki – ludzie w różnym wieku, bezdzietni, rozwiedzeni bądź nigdy nieżonaci, niezamężni prowadzący samotne jednoosobowe gospodarstwo domowe lub z innymi osobami, jednak nie pozostają z nimi w stosunkach seksualnych. Wg Steina jest to tzw. Twórcza samotność. (lit. Aldona Żurek „Single. Żyjąc w pojedynkę”).
DINKS – Double Income No Kids – małżeństwo z podwójnym dochodem, bez dzieci, „niby rodzina”
Samotni rodzice – samotne macierzyństwo , samotne ojcostwo.
LAT – Living Apart Together – życie razem, ale osobno.
Kohabitacja wizytowa
Kohabitacja przyjacielska
Homorodziny
Grona przyjacielskie – zajmują się dziećmi podczas wakacji
Konkubinat – głęboka więź emocjonalna
PATCHWORK – rodzinna układanka, wielorodzinny, rodziny rekonstruowane. „Kto jest od kogo?”, rozwiązłość seksualna i moralna.



********


18.06.11 r.
ZABURZENIA W RODZINIE.
1. Lawinowy wzrost rozwodów i separacji.
- Polki rodzą mniej dzieci (niekontrolowana wielodzietność w rodzinach nie stosujących środków antykoncepcyjnych).
- Rodzic jako menadżer.
- Społeczna schizofrenia – problemy z określeniem swej roli społecznej.
- Nowa rola ojca, musi organizować się jako opiekun.
- Rodzina, która ceni sobie dobra materialne na rzecz pogorszenia więzi emocjonalnej.
- Zindywidualizowany styl życia.
- Rodzina egalitarna, małżonkowie wiedzą jakie są ich obowiązki.
- Niewidzialny ojciec – czasowa emigracja zarobkowa, gettyzacja rodzin utożsamianych z biedą i marginalizacją.
2. WYZWANIA, ZADANIA POMIĘDZY RODZINĄ A KURATOREM.
1) Współpraca ze środowiskiem lokalnym w celu przerwania anomii społecznej przez aktywizację sił tkwiących w środowisku lokalnym, przebudzenie lokalnej społeczności do działania. KOORDYNACJA DZIAŁAŃ
2) Tworzenie lokalnych koalicji w celu rozwiązywania wspólnych problemów dotyczących funkcjonowania rodzin. SIEĆ WZAJEMNEGO WSPARCIA
3) Tworzenie zespołów interdyscyplinarnych w celu wspólnego podejmowania decyzji, opracowania planu diagnozy i rozwiązań problemu. NIE JESTEM SAM Z PROBLEMAMI PODOPIECZNYCH.
3. Obszary działania kuratora z rodziną.
- Profilaktyka(prewencyjne, zapobiegawcze rozpoznanie problemu)
- Kreowanie środowiska rodzinnego sprzyjającego rozwojowi dzieci.
- Pomoc w rozwiązywaniu konfliktów i kryzysu w rodzinie, Mediator.
- Tworzenie programów pomocy rodzinie. Każda rodzina potrzebuje inny plan działań.
- Neutralizacja zachowań patologicznych w rodzinie (rodziców na dzieci). Metoda vitu(nagrywanie za pomocą kamery video codziennych zachowań członków rodziny)
- Integracja rodziny z otoczeniem. Street Walker – pedagog ulicy, Party Walker – działa w ośrodkach rozrywkowych.
4. ZADANIA KURATORA W PRACY Z RODZINĄ.
-Edukacja rodziców – dostarczanie wiedzy o prawidłowościach i nieprawidłowościach funkcjonowania rodziny i ich znaczenie dla rozwoju dziecka. Przekazywanie wiedzy jak powinna się zachowywać a jak nie.
- Wspieranie rodzin.
- Rozwiązywanie umiejętności społecznych (uczenie się budżetowania, zarządzania pieniędzmi, nieporadni rodzice).
- Wczesna interwencja wobec osób zagrożonych marginalizacją.
- Zapewnienie doraźnej pomocy (społeczna karetka pogotowia, organizacja pomocy dla powodzian, ofiar pożaru).
- Czynności o charakterze diagnostycznym i kontrolnym.
5. PRACA Z RODZINĄ W SYTUACJI PRZEMOCY WOBEC DZIECKA.
Praca na rzecz dziecka koresponduje w swoich działaniach z wieloma instytucjami (lekarz pierwszego kontaktu) zdrowotną i społeczną, ze sferą edukacji (nauczyciele, pedagog, psycholog) oraz policją (gasi obszar bójek, konfliktów).
6. KONCEPCJE PRACY PEDAGOGICZNEJ W SYTUACJI PRZEMOCY. TEORIE:
1) Ekologiczna – zwracanie uwagi na interakcje, które zachodzą między jednostkami a środowiskiem. Przemoc występuje częściej w obszarach tzw. Stresu społecznego np. bezrobocie, bieda, uzależnienia, nie występuje wsparcie ze strony społeczeństwa.
2) Społeczno – kulturowa – rozmiary przemocy domowej powiązane są z kulturowym przyzwoleniem na stosowanie kar cielesnych.
3) Społeczno – strukturalna – przyczyny przemocy upatruje się w wadliwej strukturze społeczeństwa i niesprawiedliwej polityce socjalnej państwa wobec różnych grup społecznych.
7. PRZEMOC WOBEC DZIECKA
Określa się jako krzywdę wyrządzoną dziecku zazwyczaj przez rodzica (opiekuńcza) świadomie lub na skutek zaniedbania. Charakter psychiczny, emocjonalny, fizyczny, seksualny. Anoreksja kobiet ciężarnych również jest przemocą wobec swego dziecka.
Przemoc fizyczna – użycie siły wobec dziecka (potrząsanie, popychanie, bicie), których rezultatem są nieprzypadkowe obrażenia fizyczne wewnętrzne lub zewnętrzne. Poprzez potrząsanie może nastąpić uraz mózgu, układu nerwowego. Zespół potrząsanego. Odpychanie (1-6 r.ż.)
Przemoc emocjonalna – zachowania rodziców, których konsekwencją jest niezaspokojenie potrzeb emocjonalnych dziecka. Prowadzi to do zaburzeń w sferze emocjonalnej – wolicjonalnej i zaburzeń samooceny. Nadmierna krytyka, ocenianie, stawianie dziecku wygórowanych zadań. Kobieta żyjąc w domu, gdzie jest krytykowane będzie wolała ułożyć sobie Zycie z mężczyzną, który zawsze jest na „nie”
Przemoc seksualna – nadużycie przewagi fizycznej lub emocjonalnej wobec dziecka w celach seksualnych (kazirodztwo, gwałt, uwiedzenie, wykorzystanie dziecka do celów pornograficznych i prostytucji). „Seksualizacja życia” prof. Izdebski
Zaniedbanie – chroniczne niezaspokojenie potrzeb biologicznych (niedożywienie, zaniedbania higieny osobistej i codziennej pielęgnacji dziecka ze strony rodziców lub opiekunów (brak zainteresowania, chłód emocjonalny, nie respektowanie naturalnych potrzeb emocjonalnych dziecka, brak kontaktu fizyczno – emocjonalnego.
8.    STRATEGIE RADZENIA SOBIE Z PRZEMOCĄ.
- Rozmowy ze sprawcą, tłumaczenie, że przemoc jest złem, wzbudzenie w partnerach poczucia winy (strategia stosowana przez 75% kobiet).
- Uzyskiwanie obietnic „Obiecaj mi, że już nigdy…” (tylko w fazie deklaracji)
- FAZY
1)Narastanie napięcia (negatywne nastawienie, robimy sobie na złość)
2) Wybuch (u kobiet krzyk)
3) Miodowy miesiąc(prezenty, przeprosiny)
CYKL PRZEMOCY W RODZINIE
- Straszenie policją.
- Ukrywanie się przed sprawcą.
- Pasywna obrona – osłanianie ciała przed atakiem. Chronienie wrażliwych miejsc ciała przed ciosami.
- Unikanie (wyprowadzka z domu)
- Walka obronna.
- Ujawnianie przemocy
9.    DLACZEGO KOBIETY NIE ODCHODZĄ OD SWOICH TOKSYCZNYCH PARTNERÓW I DLACZEGO TOKSYCZNI PARTNERZY NIE ODCHODZĄ OD SWOICH KOBIET?
1)Model psychologicznej pułapki – poczucie odpowiedzialności za związek, zaznacza inwestycje czasu, sił, energii, zabiegów jakie włożyła w związek.
2) Model pułapki sytuacyjnej – odejście postrzega jako mniej korzystne aniżeli pozostanie.
3) Model pułapki lęku – lęk przed samotnością, niezaradnością jest silniejszy niż cierpienie wynikające z relacji z agresywnym partnerem. „Kto ciebie będzie chciał?” „Jesteś głupia, idź się lecz”
4) Model wyuczonej bezradności „Nauczyły się w życiu nie radzić”
10.    CZYNNIKI HAMUJĄCE, UTRUDNIAJĄCE POMOC RODZINOM DOTKNIĘTYM PROBLEMEM PRZEMOCY DOMOWEJ.
1) Balansowanie osób udzielających pomocy pomiędzy potrzebą, a odpowiedzialnością („Czy mam prawo ingerować w prywatność tej rodziny?”)
2. Interwencja w sprawy przemocy domowej może być równie szkodliwa jak sama przemoc wewnątrzrodzinna.
3) Nieprzemyślane działania, zbyt pochopne decyzje lub zła diagnoza mogą doprowadzić do wtórnego krzywdzenia dziecka.
4) Braki systemu pomocowego lub nieefektywność oddziaływania psychopedagogicznego mogą doprowadzić do zaniechania jakichkolwiek działań w kierunku pomocy rodzicom.
5) Istniejące normy i przekonania dotyczące rodziny i jej funkcjonowania są często przyczyną zniechęcenia do interwencji (Kościół)
6) Problemy definicyjne zjawiska (co jest już przemocą, a jakie zachowania jeszcze nie)
7) Diagnoza przypadków to proces trudny i niepewny (brak wskaźników), nie zauważanie siniaków.
8) Stereotypy dotyczące występowania tego problemu w rodzinach patologicznych obniża i zaburza racjonalność jego identyfikacji w rodzinach „zdrowych”.
11. ROZMOWA Z DZIECKIEM NA TEMAT PRZEMOCY.
- Powinna rozmawiać jedna osoba, w warunkach bezpiecznych, w niestresującym dla dziecka czasie. Należy przejawiać wiarę i zaufanie w to, co mówi dziecko, analiza rysunku.
- Zachowanie spokoju (brak nerwowych ruchów, pytania wprowadzające, np. Jak minął dzień?
- Uwzględnienie rytmu w jakim dziecko się otwiera (pacynki terapeutyczne)
- Nie możemy obiecywać, że nikt inny nie dowie się o sytuacji.
- Wzmocnienia pozytywne (jesteś dzielna, dobrze robisz mówiąc o tym)
- Przyjmujemy co dziecko mówi bez osądzania, demonizowania, kryminalizowania sytuacji, nie wypowiadamy negatywnych opinii na temat agresywnego ojca, matki etc.
- Nie udajemy, że wszystko jest w porządku, dziecko ma wiedzieć, że to problem, który wspólnie da się rozwiązać.
- Nie obiecujemy dziecku czegoś czego nie można mu zapewnić.
- Rodzice nie powinni być obecni podczas rozmowy.
19.06.11 r.
1. NEGATYWNE SKUTKI IZOLACJI.
Pesymizm i niewiara w skuteczność kary pozbawienia wolności jako środka readaptacji osób umieszczonych w warunkach izolacji więziennej.
W zakładach karnych występują negatywne zmiany w psychice człowieka, zakłócenia w sferze świadomości, uczuć i procesu podejmowania decyzji, co prowadzi do zaburzeń w zachowaniu.
Prizonizacja – przejęcie w większym lub mniejszym stopniu zwyczajów, moralności, obyczajów i kultury więzienia. Długie pobyty utrudniają powrót do normalnego życia na wolności.
2. PRESJA PODKULTURY WIĘZIENNEJ.
Walka pomiędzy dwoma stronami: Pedagog a skazany.
Podopieczni funkcjonują na zasadzie: „Chcę uzyskać nagrodę, aby szybciej wyjść”. Wszystkie negatywne działania robią tak, aby nie dostać kary. Więźniowie robią wszystko, aby pedagog nie widział negatywnych zachowań.
3. PROGNOZA SPOŁECZNA.
Badania prof. Szczepaniaka wskazują, że w większym zakresie na prognozę społeczną wpływają czynniki psychospołeczne oraz drogi życiowe skazanych (plany życiowe związane z pozytywnym środowiskiem i rolami społecznymi) niż oddziaływania w okresie wykonywania kary.
4. POMOC POSPENITENCJARNA.
aktualnie podstawowym aktem prawnym normującym zadania w zakresie pomocy postpenitencjarnej jest ustawa z dnia 6.06. 1997 r. Nakłada ona na organy administracji rządowej, samorządu terytorialnego i kuratorów sądowych obowiązek udzielania skazanym i ich rodzinom niezbędnej pomocy (art. 41KKW).
Podmiotem oddziaływań w ramach pomocy postpenitencjarnej są skazani i ich rodziny, a w wyjątkowych wypadkach również osoby pokrzywdzone przestępstwem i ich rodziny (art. 43 §KKW). Celem zaś jest ułatwienie skazanym i ich rodzinom społecznej readaptacji, a w szczególności przeciwdziałanie powrotowi do przestępstwa. Działania te polegają na udzielaniu pomocy w formie: materialnej, medycznej, znalezieniu pracy i zakwaterowania, a także porad prawnych. Pomocy tej mogą udzielać: stowarzyszenia, fundacje, organizacje, a także kościoły i inne związki wyznaniowe, jak również osoby godne zaufania (41§2 KKW).

Ostatnio edytowany przez sushi (2011-06-30 18:47:23)